Nightmare I'm sorry

ข้อมูลเบื้องต้น

   อันยองงงง วันนี้มาลงฟิค OS เจ้าค่ะ รู้นะคะว่าไม่มีคนอ่าน แต่ก็หน้าด้านจะลงค่ะ5555 ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ จุ้บแรง

•••••••••••••••••••••••••••••

     "ฮึก..กก...กก..ออกไปซักทีเถอะ ได้โปรด ออกไปจากชีวิตผมเถอะ" น้ำตาที่ไหลอาบแก้มของ "เขา" เป็นเครื่องที่บ่งบอกได้ดีว่า เขาทั้งเจ็บปวดและทรมานมากขนาดไหน กับโรคร้ายที่มีอัตราเกิดเพียง 1 ในล้าน และเขาก็คือผู้โชคร้ายคนนั้น "โรคที่ไม่มีใครอยากให้เกิด" "โรคที่อาจทำให้เขาทรมานไปทั้งชีวิต"

______¥ Nightmare¥______

ข้าวโอ๊ต PART

     "ข้าวโอ๊ตลงมาทานข้าวได้แล้วลูก" เสียงหญิงวัยกลางคนท่าทางอบอุ่น ตะโกนเรียกลูกชายสุดที่รักของเขา ปีนี้ "ข้าวโอ๊ต" เรียนชั้นปีที่1 คณะศิลปกรรมศาสตร์ ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง ดูเผินๆ ภายนอกแล้ว ข้าวโอ๊ตดูเป็นบุคคลที่เพียบพร้อมทุกอย่างทั้งด้านรูปร่างหน้าตา และฐานะทางครอบครัว แต่แท้จริงแล้วใครจะรู้ว่า เขากำลังเผชิญกับโรคร้ายนั่นคือ "โรค Nightmare" หรือ โรคที่ทำให้ผู้ที่เป็นนั้นนอนฝันร้ายทุกคืน และตอนนี้ยังไม่มีทางที่จะรักษาได้

     "วันนี้ผมขอไปกินข้าวที่มหา'ลัยนะครับแม่"

     "อ้าวว....ทำไมล่ะลูก เบื่อกับข้าวที่บ้านแล้วเหรอ แน๊~~~~แอบมีแฟนแล้วไม่ยอมบอกแม่รึเปล่าาา"

     "5555 ไม่ใช่หรอกครับแม่ ผมแค่อยากไปกินข้าวกับเพื่อนๆตอนเช้ามั่งน่ะครับ ผมไปก่อนนะครับ รักแม่ครับผม" พูดจบก็เดินเข้าไปหอมแก้มและกอดแม่เหมือนอย่างทุกเช้าที่ผ่านมา เพราะนี่คือกิจวัตรประจำวันของเขาก่อนไปเรียน

------ ณ มหาวิทยาลัยชื่อดัง -----

   

      "เห้ยยยย ไอ้โอ๊ต เมื่อคืนนี้เป็นไงมั่งมึง" เสียงทักทายจากเพื่อนร่วมคณะ นี่ก็เป็นกิจวัตรประจำวันของเพื่อนร่วมคณะ ที่ต้องถามถึงเรื่องเมื่อคืนว่าเขานอนหลับสบายดีไหม

     "ก็เหมือนเดิมอ้ะ ฝันร้ายได้ทุกคืน แต่เมื่อคืนนี้แปลก"

     "แปลกยังไงมึง" ตอนนี้เขาพึ่งสังเกตเห็นว่าเพื่อนร่วมคณะทุกคนมายืนร้อมลอบโต๊ะที่เขานั่ง และคะยั้นคะยอให้เขาเล่าความฝันเมื่อคืนเหมือนเด็กๆรอฟังนิทาน

     "คือเมื่อคืนนี้มีใครก็ไม่รู้อยู่ในฝันกูว่ะ มันมืดมาก มืดจนมองไม่เห็นว่าเขาคนนั้นเป็นใคร"

     "เนื้อคู่มึงป้ะโอ๊ต"

     "บ้าาา ดูแล้วคนๆนั้นเขาเป็นผู้ชายนะครับมึง"

     "อ้าวเรอะ!! 5555 เออๆ ดูแลตัวเองด้วยละกันมึงอ้ะ"

ทุกอย่างวันนี้ดูโอเคไปซะหมด ถ้าไม่นับรวม "เขา" ที่กำลังเฝ้ามองดูข้าวโอ๊ต อีกมุมนึงของตึก

-------------------

   

     "ฮึกก..ก...ก..ออกไปซักทีเถอะ....ดะ..ได้โปรด ออกไปจากชีวิตผมเถอะ"  ในฝันคืนนี้เขาเห็นต้วเองยืนอยู่ที่ใดซักแห่ง มันทั้งมืด ทั้งเปลี่ยว ทั้งหนาว และเขาก็ได้พบกับ "ชายคนนั้น" อีกครั้ง แต่ทว่า ชายคนนั้นวิ่งเข้ามาเอามีดแทงเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาทั้งเจ็บปวดและทุรนทุราย.....

     "เฮือกกก" เขาสะดุ้งตื่นกลางดึก พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบห้อง 

     "คะ..คุณ!!! คุณที่เอามีดมาแทงผมในฝัน คุณมา..าา..มาได้ยังไง"

     "สาเหตุอะไรที่ฉันต้องบอกนาย รู้แค่ว่าฉันได้รับคำสั่งมาก็พอ"

     "คำสั่ง?? คำสั่งอะไร"

     "คำสั่งที่จะมาช่วยรักษาโรคให้นายไง ข้าวโอ๊ต ^__^" อาาาา~~ เขาเท่ห์เหลือเกิน ทั้งน้ำเสียงที่นุ่มหวาน การแต่งกายในชุดสูทสีดำ ข้าวโอ๊ตไม่ไหวแล้วนะครับ

     "ละ..แล้วว...แล้วมันต้องรักษายังไงครับ"

     "ไม่อยากหรอก..หลับตาสิ" ข้าวโอ๊ตหลับตาอย่างว่าง่าย ไม่ช้านักเขาก็ประกบจูบข้าวโอ๊ตด้วยความร้อนแรง จูบที่ไม่เคยมอบให้กับใคร ลิ้นของเขาเลียที่ริมฝีปากข้าวโอ๊ตเป็นเชิงขออนุญาตเข้าไป ซึ่งข้าวโอ๊ต ก็เปิดปากอย่างว่าง่าย ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวพันกันไปมา แลกจูบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายก็ต้องเป็นข้าวโอ๊ตที่ขอยอมแพ้ 

     "พะ...พอๆๆ..พอก่อน นี่คุณจะไม่แนะนำหน่อยรึไงว่าคือใคร ชื่ออะไร อยู่ๆดีก็มาจูบกัน" ปากที่บวมเจ่อ ถามขึ้นมาเหมือนเด็กๆ

     "555 ตานายนี่ลืมได้แค่นี้รึไง โอเคๆ เฟย ฉันชื่อเฟย"

------------------------

เฟย PART

     สามปีแล้วที่เรารักกันมา เริ่มจากวันที่ผมได้รับคำสั่งมาจากองค์กรลับของผมว่า ผมต้องมาดูแลข้าวโอ๊ตที่เป็นโรค Nightmare ผมสังเกตุข้าวโอ๊ตมาได้ซักพัก ยอมรับว่าถูกชะตาตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่รู้ทำไมว่าคืนที่ผมต้องปรากฎตัวให้มันเห็น มันต้องเป็นการที่ผมเข้าไปแทงมันด้วย แต่ก็นะ...อันที่จริงก็แทงกันเกือบทุกคืน(rate ไป) แต่ว่านะผมยังไม่ได้บอกเขาเลยว่า มันมีเวลากำหนดนะถ้าภายใน 3 ปี เขาหายจากการเป็นโรคนี้ ผมต้องกลับไปองค์กร ซึ่งตอนนี้เขาหายแล้วและวันนี้ครบ 3 ปี.....

     "เฟยยยย วันนี้ข้าวโอ๊...อ้ะ ทำไมเฟยนั่งซึมอย่างนั้นล่ะ ไม่สบายรึเปล่าครับ กินยารึยัง"

     "เอ่อ..ข้าวโอ๊ต คือเฟยมีเรื่อที่ยังไม่ได้บอกข้าวโอ๊ต คือการที่ 

เฟยมารักษาโอ๊ต เฟยไม่สามารถอยู่กับข้าวโอ๊ตได้ตลอดนะครับ 

เฟยมีเวลาแค่ 3 ปี และวันนี้ครบ 3 ปีแล้ว เฟยต้องกลับแล้วนะครับ"

     "อะ...อะไรนะเฟย ทะ...ทำ...ทำไมไม่บอกโอ๊ตตั้งแต่แรกล่ะ ฮึก...ฮึก..ทำไม...ทำไมต้องมาทำให้โอ๊ตรักขนาดนี้"

     "เฟยขอโทษ เฟยรักข้าวโอ๊ตจริงๆนะ"

     "รักแล้วไง ยังไง...ฮึก...กก..ยังไงเฟยก็ตัองกลับองค์กรอะไรนั่นอยู่ดี แล้ว..ฮึก..กก..แล้วข้าวโอ๊ตจะอยู่กลับใคร" น้ำตาไหลมาไม่ขาดสาย ตอนนี้ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย เขาทรุดลงไปคุกเข่าร้องไห้กับพื้น ได้แต่ร้องโทษตัวเองว่าทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ชาติที่แล้วเขาไปทำกรรมอะไรไว้ 

     "ข...ข้าวโอ๊ตครับ เฟยเชื่อว่าซักวัน เราต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง ถึงวันนั้นข้าวโอ๊ตสัญญานะครับ ว่าจะยังรอเฟยอยู่" ปาดน้ำตาให้ร่างเล็ก เขารู้แล้วว่าการที่เราต้องจากคนที่รักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่เขาเชื่อ เชื่อว่าซักวันเขาต้องกลับมา มาใช้ชีวิตคู่กับคนที่เขารักที่สุด นั่นก็คือ "ข้าวโอ๊ต" ให้ได้.....

     "คะ...ครับ ข้าวโอ๊ตจะรอเฟย จะรอจนกว่าเฟยจะกลับมา"

     "เฟยรักข้าวโอ๊ตนะครับ"

     "ข้าวโอ๊ตก็รักเฟยครับ" กอดสุดท้ายและจูบสุดท้าย เป็นจูบที่ไม่ได้ดูดดื่ม เป็นเพียงสัมผัสที่เหมือนทั้งคู่จะทำให้อีกฝ่ายจดจำ จนกว่าจะกลับมาพบกันอีกครั้ง ไม่ช้าร่างของเฟยก็เลือนหายไปตรงหน้า หายไปโดยไร้ร่องรอย ราวกับว่าข้าวโอ๊ตยืนอยู่คนเดียวมาตลอด

     "ฮึก..ฟ..เฟยย...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..ข้าวโอ๊ตจะรอ รอวันที่เฟย

กลับมาหาข้าวโอ๊ต ข้าวโอ๊ตจะรอวันที่เราสองคนได้รักกันนะครับ"...

------ The End ------

Write ขอเม้าท์ : ขอบคุณทุกท่านที่อ่านจนจบนะคะ จุ้บๆ มีอะไรติชมได้เลยนะคะ 1 เม้น = 1 กำลังใจ ไม่มีอะไรติชมก็เม้นว่า write น่ารักก็ได้นะคะ อุคิอุคิ ใครอยากให้แต่งฟิค สนใจ inbox แชทมาได้นะคะ ที่ FB : Lukwai Kanteera เข้าไปคุยเล่นก็ได้นะคะ write ไม่กัดน๊าตัววว รัก Reader ทุกคนจ้าาาาา